Ik tuur over het rimpelende water.
’s Ochtends vroeg.
Mijs knabbelt aan haar stok.
Dean verobert wat grassprietjes.
Ik voel de uitnodiging.
Om de verstillen.
De introspectie.
Wat is nu eigenlijk echt belangrijk voor mij.
En wat voor jou.
Er is even geen haast.
Geen denken aan wat ik allemaal wil doen.
Niets.
Ik pak de uitnodiging aan.
En blijf zitten op dat bankje.
Strijk een stukje verder op een ander bankje.
Gooi stokken in het water.
Voel mijn hart opengaan.
Zoveel schoonheid in de natuur.
Die uitnodiging ligt er nu.
Ligt er altijd denk ik, Corona of niet.
Grijp jij ‘m aan??