Als ik aanbel, hoor ik hem naar de deur rennen.
Twee armen stevig om me heen.
‘Ik heb je gemist’, zegt hij,
Geluk stroomt door mij heen.
M’n kleinzoon.
Zoon van mijn oudste zoon en vrouw.
Ik herinner me nog zijn wilde puberjaren.
En nu heeft hij zelf een zoon.
Wow.
Vijf jaar inmiddels.
En wat ben ik een ongelooflijk watje.
Als pedagoog weet ik alles van grenzen stellen, opvoedstijlen, Thomas Gordon, ik boodschappen en weet ik het allemaal nog meer.
Maar alle kennis verdwijnt als sneeuw voor de zon,
als hij mij aankijkt.
Samen met de lego bouwen, betekent categorisch al mijn stukjes verplaatsen, terwijl hij zegt: ‘Nee, neee, niet daar, kijk, ik doe het even voor.’
‘Tuurlijk’, zeg ik gedwee en laat hem begaan.
‘Samen een tosti eten?’
‘Nee, Ik wil naar huis.’
Oké, naar huis en lekker spelen.
Hij wil altijd naar huis☺
Al vijf jaar spelen we samen.
Zijn handje in mijn hand als we samen de honden uitlaten.
De razendsnelle puzzelaar die mij tien stukjes geeft,
die ik ook neer mag leggen.
Er is een wederzijds vertrouwen opgebouwd, een sterke band,
die voor mij bijzonder is.
Liefde, pure liefde.
Genieten.
Dat is waar 2020 voor mij ook om gaat.
Naast scherpe doelen stellen.
En leren.
Life is a school.
Hoe mooi is dat.
Ik wens jou een spetterend, inspirerend & liefdevol 2020.
Liefs